De droom van twee jonge jongens wordt een toernooi: de "Serrara League". De finale is op 23 juli.

Op een lenteavond, terwijl de kalme zee de trage passage van de veerboot begeleidt, is de energie volledig in de kinderen. Gekleed in hetzelfde trainingspak bewegen ze zich in een groep, beladen met rugzakken en gelach, nog steeds verzonken in verhalen over de wedstrijd die ze net hebben gespeeld. Het is Epomeo ASD, een team van tieners van dertien tot veertien jaar, net terug van de laatste wedstrijd van een regionaal kampioenschap dat hen tot het einde toe geboeid hield. De school loopt ten einde, en daarmee ook die periode die zweeft tussen de kindertijd en de eerste stap naar volwassenheid, voor velen gemarkeerd door het gevreesde maar spannende eindexamen van groep acht. Toch staan twee kinderen, te midden van het gelach en gebabbel, apart. Ze zitten tegenover elkaar en praten intens, alsof er niets anders bestaat. Ze fantaseren over een toekomst en bouwen al aan een idee.

Giovanni Gallo is veertien, Mario Iacono is dertien. Ze zijn vrienden, teamgenoten en verbonden door een passie die tot het einde van het seizoen voortduurt: zaalvoetbal. Maar het is niet alleen de wens om te blijven spelen die hen drijft tot plannen. Er is meer: ze willen iets creëren dat zomermiddagen levendig houdt, iets dat verenigt, dat hen zelfs buiten het veld samenbrengt. In een tijdperk waarin kinderen vaak bekritiseerd worden omdat ze een scherm verkiezen boven het echte leven, draaien Giovanni en Mario de rollen om. Ze vragen niet om een videogame, ze zoeken geen toevlucht achter een mobiele telefoon. Ze vragen om een kans. En als die er niet is, zijn ze bereid die met hun eigen handen te creëren.

Zo ontstond het idee voor de "Serrara League", een zomers voetbaltoernooi voor spelers geboren in 2011, 2012 en 2013. Na dat eerste gesprek op de veerboot volgde een concretere ontmoeting. De twee vrienden schreven de regels op: teams van vijf tot zeven spelers, een inschrijfgeld van € 30 per team om de noodzakelijke kosten te dekken – de beker, een informatieflyer en de huur van het gemeenteveld van Serrara Fontana. De flyers verspreidden zich, zowel in gedrukte als online vorm, en de respons overtrof alle verwachtingen.

Zes teams uit de gemeenten Serrara Fontana, Forio en Barano namen deel aan het toernooi, dat plaatsvond van 13 tot en met 17 juli. Sant'Angelo, Epomeo en Calimera vertegenwoordigden Serrara Fontana; uit dezelfde gemeente Forio vertegenwoordigde het team Zio Giovanni TIM, dat het gehucht Panza vertegenwoordigde, het team; uit Barano kwamen Barano FC en Buonopane Sport op het veld. Er werden elke dag twee wedstrijden gespeeld: één om 18.00 uur en één om 19.00 uur. De hitte kon noch de atleten, noch het publiek, dat massaal was komen opdagen om de jonge kampioenen aan te moedigen, deren.

Maar hoewel het idee van twee jongeren kwam, was het ook waar dat de volwassen gemeenschap naar hen luisterde en hen steunde. Ouders stonden natuurlijk voorop, maar ook de gemeenteraad en burgemeester Irene Iacono, die het veld beschikbaar stelden en het initiatief enthousiast steunden. En dan hebben we het nog niet eens over de scheidsrechters, vrijwilligers onder de vrijwilligers, die geloofwaardigheid en orde in de wedstrijden brachten.

Het toernooi was niet zomaar een succes. Het was een succes. En niet alleen vanwege het logistieke succes of de opkomst. De "Serrara League" belichaamde een principe dat even simpel als over het hoofd gezien werd: sport kan verenigen. Giovanni en Mario deden op hun jonge leeftijd iets wat veel volwassenen niet weten of willen: ze keken verder. Ze luisterden naar de verhalen van de volwassenen, de verhalen over rivaliteit tussen de gehuchten in de jaren 80 en 90, en besloten te reageren met spel. Niet met woorden, maar met een bal en een handdruk tussen gemeenten en gehuchten, waar ooit verdeeldheid heerste.

De finale wordt gespeeld op 23 juli, wederom op het gemeenteveld van Serrara Fontana. Natuurlijk zal één team de beker omhoog houden, maar de echte winnaars zijn al duidelijk: hun namen zijn Giovanni Gallo en Mario Iacono. Zij hebben laten zien dat dromen niet zinloos is, dat actie mogelijk is, dat vrede – zelfs vrede die te groot lijkt voor twee tieners – kan beginnen op een sportveld en met zes teams die samenkomen om te spelen.

Wat ze deden was niet zomaar een toernooi. Het was een les. Voor iedereen.